آیین برادری و شرط یاری

آن نیست که عیب من هنر پنداری 

آنست که گر خلاف شایسته روم  

از غایت دوستیم دشمن داری

گل که هنوز نو به دست آمده بود  

نشکفته تمام باد قهرش بربود 

بیچاره بسی امید در خاطر داشت  

امید دراز و عمر کوتاه چه سود؟

ای قـوم بــه حج رفتـه کجایید کجایید

معشــوق همیــن جـاست بیایید بیایید

معشــوق تــو  همسـایه و دیــوار به دیوار

در بادیه ســـرگشته شمـــا  در چــه هوایید

گــر صـــورت  بی‌صـــورت  معشـــوق  ببینیــد

هــم خـــواجه و هــم خانه و هم کعبه شمایید

ده  بـــــار  از  آن  راه  بـــدان  خـــانه  بـــرفتیــــد

یــک  بـــار  از  ایـــن  خانــه  بــر  این  بام  برآیید

آن  خانــــه  لطیفست  نشان‌هـــاش  بگفتیــد

از خــواجــــه آن خــــانـــــه نشانـــی بنماییـــد

یک دستـــه گــل کــو اگـــر آن بـــــاغ بدیدیت

یک گـــوهر جــــان کـــو اگـــر از بحر خدایید

با ایــــن همـه آن رنج شما گنج شما باد

افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

ای یوسف خوش نام مـا خوش می‌روی بر بام مــــا

سگی را لقمه ای هرگز فراموش

نگردد ور زنی صد نوبتش سنگ

وگر عمری  نوازی  سفله ای را

به کم تر تندی آید با تو در جنگ